Honderd talen van het kind

Het gedicht  “Het kind heeft honderd talen” van Loris Malaguzzi raakt mij elke keer weer als ik het lees. Het is een liefdevolle oproep om kinderen écht te zien, in alle talen die zij “spreken”. Hij vraagt ons de kinderen te zien als rijke wezens vol expressie, verwondering en authenticiteit, een belangrijk onderdeel van hun (emotionele) ontwikkeling.

Met “honderd talen” vertelt Malaguzzi dat kinderen van nature nieuwsgierig zijn en dat zij denken, voelen en leren op vele verschillende en unieke manieren. Ze spreken met hun lichaam, hun handen, hun ogen, hun stilte. Ze hebben hun eigen manier van verwondering, het stellen van vragen en het delen van ideeën. Elk kind heeft zijn eigen ritme, zijn eigen kleur, zijn eigen stem. In Reggio Emilia draait het om luisteren, volgen en samen ontdekken. Volwassenen begeleiden, kinderen inspireren elkaar en de omgeving daagt uit. Samen met het kind creëren we een rijke leeromgeving in
verbinding en met groei. Hierin is het proces belangrijk, niet het eindresultaat, in het proces zit namelijk de groei.

In onze samenleving vragen we kinderen vaak stil te zijn. Om te passen in één vorm, één methode, één antwoord. We raken hun taal kwijt, we stoppen met luisteren en verwachten dat zij naar ons luisteren.

Als holistisch kindertherapeut zie ik dit dagelijks. Kinderen worstelen met prikkels, emoties of verwachtingen. Kinderen die niet passen in het standaard plaatje, maar juist schitteren als ze de ruimte krijgen om zichzelf te zijn. En dat is precies wat dit gedicht ons wil zeggen…

🍀Geef kinderen de ruimte.
❤️Luister naar wat ze niet in woorden zeggen.
💎Volg hun 100 talen!

Want zeker, die 100 talen zijn er wel! Het kind is er wel.
En het kind spreekt, als wij maar leren luisteren.